மெல்ல வளஞ்சது ஆகாயம்
உள்ளம் சிலிர்க்கிறதே
நூறு தலை முறை ஆனாலும்
சொந்தம் இது போல் வாராதே

வம்பில் ஜெயித்திடும் ஓர் வீரம்
அன்பில் ஜெயிக்கிறதே
தொப்புள் கொடியின் பூ வாசம்
தாலி கொடியில் தந்தானே

கீறி பார்த்த முள் தானே
நீதி முள்ளா நின்னானே
காயமெல்லாம் மாயமாகி பூக்கள் ஆகுதே

மெல்ல வளஞ்சது ஆகாயம்
உள்ளம் சிலிர்க்கிறதே
நூறு தலை முறை ஆனாலும்
சொந்தம் இது போல் வாராதே

சொந்தம் கூடி வாழ்வதுண்டு
ஆளும் பேரும் சேர்வதுண்டு
என்னை போல யோகம்
உண்டா ஊர கேக்குறேன்

என்ன பெருசா செஞ்சு வெச்சேன்
பொண்ண தானே கட்டி வெச்சேன்
இப்ப கேட்டா உசுரக் கூட தார வார்க்குறேன்

மக பெருமைகள் பின்னாச்சு
மருமகனிடம் என் மூச்சு
இவன் பேச்ச மீறி இங்க மறு பேச்சில்ல
எதாச்சும் இவனுகின்னா என் மூச்சில

ஆச வார்த்த பேசவில்ல
நானும் ரோசம் பார்க்கவில்ல
என்ன காக்க தன்மானத்த தந்து போகிறான்

சோ்ந்து செல்லும் நண்பன் இல்ல
நானும் இங்க கண்ணன் இல்ல
தாழ்ந்த போதும் வீழ்ந்திடாத கீதை சொல்கிறான்

கட்டுப்படுத்துறேன் கண்ணீர
முட்டி கசியுது தன்னால
தெக்கதீ காட்டு தீ வெளகேத்துதே
தெய்வங்கள் மூக்கு மேல விரல் வைக்குதே

மெல்ல வளஞ்சது ஆகாயம்
உள்ளம் சிலிர்க்கிறதே
நூறு தலை முறை ஆனாலும்
சொந்தம் இது போல் வாராதே

கீறி பார்த்த முள் தானே
நீதி முள்ளா நின்னானே
காயமெல்லாம் மாயமாகி பூக்கள் ஆகுதே

மெல்ல வளஞ்சது ஆகாயம்
உள்ளம் சிலிர்க்கிறதே
நூறு தலை முறை ஆனாலும்
சொந்தம் இது போல் வாராதே