நம்பினேன் மகராஜனே
நம்பியது வீணில்லையே
கண்ணன் போல் கொடுத்தேயே
வண்ணப் பூஞ்சேலை
இல்லையில் அவமானம்தான்

நம்பினேன் மகராஜனே
நம்பியது வீணில்லையே

நன்றியை வாயாரவே சொல்ல
ஓர் மொழி இல்லையே
கண்ணன் போல் கொடுத்தாயே
வண்ணப் பூஞ்சேலை
இல்லையில் அவமானம்தான்
திரௌபதி தனைக் காத்த
தெய்வம் போல் நீயே
கண்ணனின் அவதாரம்தான்

நம்பினேன் மகராஜனே

மஞ்சள் பூசுவேன்
உந்தன் பேரைச் சொல்லி நானே
இரவில் மடி மேல் தாலாட்டுவேன்
நெற்றிக் குங்குமம்
உந்தன் நெஞ்சில் சேரும் வண்ணம்
வெள்ளமே நதியில் நீராட்டுவேன்

அச்சம் என்பதொன்று
இங்கு மிச்சம் இல்லை என்று
பச்சை வண்ணப் பூவே
அந்தப் பாடல் சொல்லு இன்று

அன்னை தந்தை
எல்லாம் நீயாக
இந்த அன்னம் வந்தாள்
உந்தன் சேயாக

நம்பினேன் மகராஜனே
நம்பியது வீணில்லையே

தென்றல் என்பது
எந்தன் தோட்டம் வந்த போது
அடடா அது ஓர் பெண்ணானதோ

செம்மீன் என்பது
எந்தன் ஓடை வந்த போது
அதுவோ முகத்தில் கண்ணானதோ

கோடை வெயில் வாட்ட
இந்த கோதை வந்த வேளை
வாடை காற்று கொண்டு
நீயும் வாட்டம் தீர்த்த சோலை

உன்னை விட்டு எங்கும் செல்லாது
எந்தன் கண்கள் என்றும்
கண்ணே உன் மீது

நம்பினேன் மகராஜனே
நம்பியது வீணில்லையே

நன்றியை வாயாரவே சொல்ல
ஓர் மொழி இல்லையே
கண்ணன் போல் கொடுத்தாயே
வண்ணப் பூஞ்சேலை
இல்லையில் அவமானம்தான்
திரௌபதி தனைக் காத்த
தெய்வம் போல் நீயே
கண்ணனின் அவதாரம்தான்
கண்ணனின் அவதாரம்தான்
கண்ணனின் அவதாரம்தான்