அய்யாவே எதை பார்க்கிறாய்
நெடு நேரமாய்
வாழ்ந்ததெல்லாம் எதிரே
சருகாய் விழுகிறதோ

அத்தனை பாசமும்
நாள்பட்ட ஏக்கமும்
ஓர் நொடியில்
துளியாய் தனியாய் காய்கிறதோ

பாறையின் மேல் பெரு வெளிச்சம்
தங்கிச் சென்றே போகிறதே
தியாகமெல்லாம் தலை குனிந்தே
மௌனங்களை அழுகிறதே

உயிர் சாவில் முடிவதில்லை.....

கானலே மெய்யாக பழகிவிட்டால் இங்கே
ஈரமாய் தொடும் நதிகள் சிலிர்ப்பதுண்டோ உள்ளே

ஆழத்தின் ஆழங்களை பார்த்த மவுனத்தினை ஓசை ஜெயிப்பதுண்டோ
காலத்தின் தூரம் வரை வேர்கள் விட்ட மரம் சாவில் உதிர்வதுண்டோ

தன்னந்தனியே அழுது விட்டே
போனதெங்கே கோமானே
ஒப்பனை தான் களைந்து பின்னே
உன் முகமாய் ஆனாயோ

கலை சாவை மதிப்பதில்லை.....

ஏகாந்த மலர் சாய்த்ததே
எரி மீதிலே
வேகிறதே தனியாய்
இது தான் முடிவா